een mindere kant van Afrika

Hallo iedereen
5 weken verder, al bijna in de helft van onze 10 weken stage.
Woensdag, donderdag en vrijdag deden we een late schift. Wonder boven wonder verliepen alle 3 schiften zonder veel problemen. We deden heel wat mooie bevallingen, en konden heel wat van onze technieken oefenen zoals, infuus prikken, bloed nemen en hechten. Het waren dus 3 leerrijke dagen. Het is alleen heel spijtig dat de vroedvrouwen zo lui zijn, ze roepen je egt elke 5 min om iets te doen van af hun stoel. Dit is oke als het niet druk is, maar ik kan niet hechten, een bevalling doen en kuisen tegelijk. Jammer wel!
Vrijdag avond hadden we afgesproken met een heel deel vrijwilligers om nog eens een stapje te gaan doen in Dar Es Salaam. Het was heel gezellig en we hebben veel plezier gemaakt! Een leuke avond met leuke mensen.
Zaterdagochtend wanneer ik opstond voelde ik dan ook restanten van de avond ervoor dacht ik, ik had wel iets gedronken, maar ook niet superveel. We gingen naar het waterpretpark met een groot deel van de vrijwilligers, en ik dacht het zal wel overgaan. Jammer genoeg was het tegendeel waar het werd alleen nog maar erger, ik heb meer op het toilet gezeten dan wat anders. Wanneer thuis gekomen voelde ik me egt slap en helemaal niet goed, daarop kreeg ik dan ook nog eens koorts. Oké nu wist ik het zeker het was niet van een paar glazen te drinken de avond ervoor. Ik nam de nodige medicatie dan maar in kroop in mijn bed in de hoop dat het de volgende dag beter zou zijn. Het tegendeel was waar het was helemaal niet beter, ik kreeg niets binnen en de wc kon ik ook niet missen, ik was egt ziek, ohneee ni in Afrika! Omdat we bijna zeker waren dat het door besmette ijsblokjes kwam ben ik gestart met antibioticum die avond. Weer eens vroeg het bedje in dan maar!
De volgende ochtend wanneer ik opstond voelde ik me al een stuk beter, de eetlust was nog ver weg, maar ik kon terug functioneren zonder wc. Hahaha. We zijn dan maandag gaan werken met een late schift. Ik had gehoopt op een rustige late, maar ook dat mocht niet zijn het was super druk en we moesten van de ene naar de andere bevalling hollen. Op hulp van de vroedvrouwen konden we niet rekenen! Het was zelfs zo erg wanneer Julie een vroedvrouw vroeg even over te nemen omdat ze zich niet zo goed voelde die vroedvrouw mij riep om het over te pakken, zo lui zijn ze daar! Wanneer we net iets wouden gaan eten, vroegen ze nog om de vloer te poetsen, dan hebben ze toch even moeten wachten en zijn we eerst iets gaan eten! Een zeer drukke late dus, en nog niet 100% inorde dus ik was doodop op het einde van de dag.
Dinsdag zijn we in de namiddag naar het marktje gaan schilderen. Alle Julie ik heb gekeken want ben niet zo creatief aangelegd. Dan zijn we iets kleins gaan eten hebben we nog wat rondgewandeld. Op de avond hadden we afgesproken om nog iets te gaan drinken op het strand, echt 500 meter van ons huis. We waren met vier dus we gingen dit te voet doen. Wat een slecht idee we hebben alle 4 de schrik van ons leven gepakt. Ik zal jullie heel het verhaal eens kort vertellen, maar niet verschieten!
Rebecka en Signe kwamen Julie en mij oppikken om naar het strand te wandelen het was 9 uur in de avond en dus al donker. We vertrokken samen hier naar het strand Signe en ik hadden beiden onze gsm in de hand om licht te hebben waar we stapten. Onderweg had Signe nog gezegd lopen jullie wat rapper dat we samen blijven. Wanneer we er echt bijna waren zij signe nog hier is het en opeens kreeg ik een stomp waardoor ik wat opzij werd geduwd. Vlak erna zag ik Signe meegesleurd worden door de auto waaruit ik een stomp kreeg. Ze vloog egt zeker 5 meter mee het was verschrikkelijk om te zien. Het eerste wat ik dacht was dat het een auto was die van de weg geraakte en Signe meesleurde. Uiteindelijk is Signe in de gracht beland, het eerst dat ik toen dacht was ik moet die gracht in want die is dood. Gelukkig stond ze heel snel op, en zij ze toen ze hebben men tasje. Toen werd het ineens duidelijk ze hebben ons zonet overvallen. Julie en Rebecka stonden voor de auto en werden bijna overreden wanneer de auto verder reed. Signe was helemaal in paniek en we zijn zo snel mogelijk binnen gegaan in de bar. Gelukkig leek de schade lichamelijk bij Signe wel mee te vallen, mantaal heeft ze een groot trauma. We hebben dan duizend keer naar iemand van projects proberen te bellen, maar kregen niemand te pakken. Hierin zijn we zeer teleurgesteld! Eindelijk iemand te pakken gekregen dat dan tot ginder is gekomen en met Signe naar het ziekenhuis en politie is gereden. En daar zaten Julie en ik dan, en kregen we ook een klop wat was er zonet gebeurd het gebeurde allemaal zo snel. We dronken nog iets met enkele andere vrijwilligers en de jongens brachten ons thuis. Het was een verschrikkelijke ervaring, het was echt gewelddadig, en ik besef maar al te goed dat wij heel veel geluk gehad, Signe had dood kunnen zijn, het beeld hoe zij werd verder gesleurd aan zo een grote snelheid leek wel een scene uit een film. Het staat dan ook in mijn netvlies gebrand, en ik heb een goede schrik gepakt. Ze mogen alles van mij hebben, maar moet dat dan op zo een gewelddadige manier, verschrikkelijk! Diep onder de indruk kropen we die dag in ons bed.
De volgende dag sta je dan op en denk je was het nu gewoon een slechte droom, maar nee het was echt gebeurd. Julie en ik hebben dan ook besloten van direct terug de straat op te gaan want anders zou de schrik alleen maar erger worden. We zijn dan Signe haar wonden gaan verzorgen, want het ziekenhuis hier had er niet veel een gedaan. Nadien gingen we met onze vaste badjatji driver naar het ziekenhuis om te werken. In het ziekenhuis hadden we een rustige late, we deden beiden een bevalling. Op het einde van onze schift is er een vrouw beginnen stuipen, gelukkig hadden we dit snel onder controle door het geven van magnesium. We gingen op tijd terug naar huis zodat het niet te laat zou zijn hiervoor hadden we nog een beetje teveel bang. Veilig thuiskomen was dan ook een hele opluchting.
Vandaag zijn we naar white sands geweest om even uit te blazen, dit heeft me echt veel deugd gedaan!
Voor allen dat zich afvragen hoe het nu gaat, ik ben oke ik ben gewoon heel hard geschrokken en heb wel een beetje een schrik gepakt. Het zien van dit was een goede waarschuwing om voorzichtiger te zijn! Het zal even duren voor dat die schrik terug minder is, maar het zal zeker mijn tijd hier in Afrika niet verpesten.
Groetjes en dikke kus
Dana