de helft in zicht

Hallo iedereen
6 weken we zitten in de helft!
Vrijdag overdag hebben we een rustige dag gehad. We zijn gaan schilderen bij een plaatselijke schilder van hier. Wanneer je 12 euro betaald mag je zoveel schilderijen gaan maken als je wil. Gelukkige helpt hij je goed en mag het resultaat er zijn ( zie foto). Thuis gekomen van een dagje schilderen, zijn we nog even langs de winkel gepasseerd om een voorraad in te slagen voor de twee volgende nacht schiften die er zaten aan te komen.
Met een heel survavialpakket begonnen we aan onze eerste nacht. In het begin van onze dienst was het matig druk en hadden we goed onze bezigheid. We deden elk een mooie bevalling, zonder scheur of knip. Joepie !! Naarmate de nacht inging waren er enkele sectio’s, waar wij met mee mochten, uiteraard konden de vroedvrouwen slapen! Het was grappig, maar ook erg te zien hoe het er aan toe ging op OK tijdens een nachtdienst. Al het personeel lag te slapen op een matras op de grond, enkel wij, de vrouw en dokter waren aanwezig in de zaal. Net voor de epidurale kwam er iemand al uitrekkend de zaal binnen, met slaapogen om de vrouw te verdoven. Die zette dan de radio super luid, en helemaal geen gepaste muziek voor een operatiezaal. De dokter en dokter stagiair stonden aan de “steriele” tafel mee te zingen en te dansen terwijl ze hun klaar maakte voor de ingreep, heel ongepast want de vrouw lag bij bewustzijn, naakt en met weeën op de tafel te wachten. Een half uur later gingen ze dan eindelijk beginnen aan de sectio. Julie ging het kind opvangen, en stond dus klaar met een steriele doek. Wanneer de dokter het kind eruit moest halen lukte dit niet omdat het hoofd vast zat in het bekken. Ze vroeg me toen het hoofd vaginaal op te duwen. Snel een steriele handschoen aan, en het hoofd opduwen, ik zat tot aan mijn elle boog in de vrouw en kon de hand van de dokter voelen, egt raar, maar heb ik dat ook eens gedaan! Na heel wat manoeuvreren kregen we het kind er dan uit. Gelukkig was een goede baby dat onmiddellijk huilde!
De tweede sectio ging er hetzelfde aan toe, het grappige ook we moeten groene kleren aandoen en een kappetje op ons hoofd zetten en een zelfgemaakt mondmasker. We lijken egt op poestvrouwen in die kleren, en het mondmasker wordt gemaakt van een steriel gaasje, wat volgens mij niks doet! Weer zat het kind vast in het bekken, dit keer was het Julie haar beurt het kind op te duwen en zal ik het kind opvangen. Gelukkig weer een goede baby en konden we met twee goede baby’s terug keren naar de verloskamer. Op verloskamer was het zeer kalm en hadden we niet veel meer te doen, de vroedvrouwen lagen te slapen, dus we hielden ons wat bezig met opruimen . wanneer het 6 uur is wordt het licht in Tanzania en gaan de poorten van het ziekenhuis open. Egt de moeite om te zien alle familieleden stromen dan toe om ontbijt te brengen. Moe maar voldaan keerde we terug naar huis om ons bedje in te kruipen.
Na wat te slapen, aten we wat en maakten ons klaar voor nog een nachtschift. Het ging een vermoeiende nachtdienst worden na maar enkele uren geslapen te hebben. In het begin van onze dienst hadden we beiden moeite, en vreesde we ervoor of we dit wel gingen volhouden. Gelukkig besloten al de toekomstige mamaatjes om snel te bevallen en hadden we goed onze bezigheid. We deden elk 3 bevallingen, en voor we het wisten was het half 7. Alle bevallingen verliepen goed, en het waren allemaal goede baby’s, super!
Zondag sliepen we enkele uren, en hadden een rustige namiddag om te bekomen van onze nachtdiensten. Twee dagen vrij, joepie !!!
Maandag gingen we naar slipway, is een marktje aan de zee met restaurant. We liepen daar wat rond en kochten wat souvenirs. Ik liet een rokje maken en we dronken iets met zicht op zee, zalig! Op de avond zijn we naar de cinema geweest, cinema in Afrika is eens iets westers wat je wel nodig hebt hier, af en toe iets vertrouwt. Het was echt een cinema als bij ons en er was airco, genieten!!
Dinsdag zijn we naar het strand geweest, we gingen wat in het zonnetje een boek lezen, tot Julie haar gsm gestolen werd. Sommige mensen zijn zo slecht, de gsm valt uit haar zak wanneer ze iets wilt oprapen en de enige jongen op heel dat strand raapt die op en is er met weg. Gedaan met de pret, we gingen naar huis en heb wat voor school gewerkt.
Woensdag, donderdag en vrijdag (vandaag) deden we een late schift. Woensdag en donderdag verliepen zeer rustig. We deden beiden een bevallig, en gingen mee met een sectio. Tijdens de sectio mochten we van de arts foto’s trekken, zeer fijn voor ons zelf deze te hebben. De dokters en stagiair dokters zijn hier egt leuk! Al veel toffe mensen leren kennen. Vandaag was een mindere dag, Julie was bezig met een tweeling bevalling toen de vroedvrouw me riep voor een andere bevalling. Wanneer het hoofd geboren werd duurde dit al veel te lang naar mijn zin, wanneer ik het hoofd steunde voelde dit heel vreemd aan, er was iets serieus mis met dit kind, ik dacht dit kind is dood, maar wou dit zelf niet geloven/ toegeven. Het hoofd kwam heel moeizaam en de weeën waren niet sterk genoeg. Ik heb dan met mijn vinger in de mond van het kind gehaakt om het hoofd volledig geboren te laten worden. Wanneer het hoofd geboren was werd mijn vermoeden bevestigd, het kind was al enkele dagen dood, het zag er niet uit. De vrouw had bijna geen weeën en de rest van het lichaam van het kind werd dan ook niet geboren. Ik vroeg om hulp, maar iedereen kwam eens kijken en niemand wou me helpen. Zo erg gelukkig was er een student die me wou helpen en voor mij een infuus prikte en oxytocine opgetrokken heeft. Ondertussen probeerde ik al mijn handgrepen voor een schouderdystocie omdat de schouders misschien vastzaten, maar niets werkte je kon het kind gewoon dubbel duwen, het was al in ontbinding, en het vel wreef je er gewoon af. Verschrikkelijk gevoel! Wanneer we de oxytocine toegediend hadden en de vrouw sterkere weeën had werd het kind eindelijk geboren. De vroedvrouw liep voorbij en zij oh het kind is geboren, good job, en ze was weer weg en daar stond ik verslagen met een dood kind en een moeder waaraan ik niet kon uitleggen dat haar kindje al enkele dagen dood was, hartverscheurend gewoon. Ik deed mijn job en liet het kind aan de moeder zien en probeerde ze zo goed mogelijk op te vangen, gelukkig kon de student sommige dingen in het swahili tegen de moeder zeggen. Je wilt op dat moment zelf weglopen en beginnen wenen, je voelt je zo machteloos! Ik deed de placenta, en zorgde dat alles in orde was, gelukkig was er geen scheur, het was zo al erg genoeg voor de vrouw. Ik verschoonde haar bed, en zorgde dat ze iets om te drinken had. Ik moest even naar buiten, frisse lucht! Na alles even te laten bezinken ging ik terug volle moed naar de labour ward. De vroedvrouw vroeg me of ik mee wou gaan met enkele sectio’s. ik greep die kans onmiddellijk ik wou even iets anders doen dan bevallingen, het was even genoeg geweest. Ik nam drie gezonde baby’s aan op het OK, en opeens was het half 8. Bijna einde van onze late dienst, eindelijk even bekomen.
Ik leer hier heel veel, maar de manier hoe dingen hier gebeuren worden me soms teveel. Het is een heel leuke ervaring, maar de heimwee naar thuis steekt soms wel de kop op. Kmis jullie allemaal!!!
Dikke kus
Dana