zware dagen

Hey allemaal
Hier ben ik nog eens!
Woensdag zijn we naar white sands geweest, dit is een resort waar je aan het strand en het zwembad kan gaan liggen. Hier zijn we een dagje gaan genieten van het zonnetje, om zo onze baterijen even op te laden. Dit deed enorm veel deugd na zo een zware week. Alleen jammer dat ik me niet genoeg insmeerde en ik dus nachts nog heb kunnen nagenieten van het zonnetje.
Donderdag vertrokken we terug met volle moed naar de labour ward. Onze dag was rustig begonnen ik deed twee mooie bevallingen bij twee toffe mama’s. Nadien werd ons eten aangeboden door één van de mama’s, zo dankbaar dat ze hier zijn! Wanneer ik mijn tweede bevalling had afgewerkt en bij Julie ging kijken hoe het met het kindje ging deed ik een niet zo prettig ontdekking. De vroedvrouwen waren bezig met een stuitbevalling, en ik zag er eentje aan de beentjes van het kind trekken voor de schouders er waren( dit mag niet je moet er afblijven tot je de schouderpunten ziet). Dit had als gevolg dat het kind vast kwam te zitten. Ik ging verder naar Julie en vertelde dit, en plots viel de elektriciteit uit. Het was 7 uur avonds en pikke donker, niemand had een licht op zak. Julie nam haar gsm en zij ga snel naar die stuitbevalling licht geven. Dit deden we met de flach van de camera omdat dit het beste licht gaf. Het kind zat nog steeds vast toen ik daar aan kwam we waren ondertussen al bijna 10 min verder. We hebben verschillende tips gegeven hoe ze het kind er sneller konden uitkrijgen, maar hier wouden ze niet naar luisteren. Uiteindelijk hebben ze de vrouw dan toch een knip gegeven en het kind kunnen bevrijden. Dit had veel te lang geduurd we waren 15 min verder ondertussen! Het kind deed niets, ik heb dan met de pinguïn de slijmen verwijdert terwijl Julie het kind afnavelde. We hebben het kind dan onmiddellijk meegenomen naar de opvangtafel, waar we er alles aan deden om het kind erdoor te krijgen. Er was geen hartritme en ademhaling, dus we hebben het kind eerst 5 inflaties gegeven, maar zonder resultaat. Dan zijn we begonnen met reanimeren. Ik pompen en Julie blazen, gelukkig kunnen we goed samenwerken. Op deze manier kregen we het hartritme terug, en hebben we het kind beademt, want ademhaling was er niet. Ook het hartritme zakte weer onder de 60 slagen per minuut, dus zijn terug beginnen pompen. Dit keer met meer resultaat. We vroegen aan iedereen hulp en niemand wou ons helpen de vroedvrouwen draaiden met hun ogen en de dokter die langs kwam begon een dansje te maken op ons tellen van de reanimatie, egt degoutant! Gelukkig was er een vroedvrouw die in ons geloofde en ons zo goed hielp als ze kon. Het hartritme bleef steeds goed, maar het kind ademde niet zelfstandig. We hebben dan gesmeekt om een dokter want het was duidelijk dit kind had medicatie nodig. Er kwam dan een pediater luisteren naar het hart en die zij het is oke het hartritme is goed en was terug weg. Daar sta je dan, gelukkig is die ene vroedvrouw naar boven gelopen om hulp te halen. We hebben dan een infuusje geplaatst en het kind glucose toegediend. Hiervoor belde we naar Meneer Peeters één van onze docenten want niemand wist daar hoeveel we moesten geven, en wij zelf ook niet. We hebben in totaal 10 min gepompt en 1 uur en half beademd, en dan het hapte het kind naar lucht, godzijdank. In België hadden ze dit kind geïntubeerd en aan een ademhalingsmachine gelegd, maar dat hebben ze hier niet. We hebben het kind dan nog even ondersteund met soms nog beademingen te geven. We konden dit niet eeuwig blijven doen, het kind moest het zelf gaan doen. We hebben dan met een bang hart wat zuurstof gegeven als ondersteuning en gehoopt dat het hartritme goed bleef. Dit was gelukkig het geval, maar wanneer we de ogen opende staarde het kind recht naar boven. We denken beiden dat het kind hersendood was, maar dat zullen we nooit met zekerheid weten. We zijn dan met een bang hart vertrokken naar huis en hebben het kind toevertrouwd aan de vroedvrouw van de nacht. Wat een dag hiervan moet je wel even bekomen.
Gisteren vertrokken we dan naar het ziekenhuis met de vraag zou het kind nog leven of niet. In de boek op de verloskamer ( ik noem het eerder een verloszaal) stond dat het kind leeft. We hebben het aan alle vroedvrouwen dat toen aanwezig waren gevraagd en niemand wist van iets. We zijn dan naar de neonatologie geweest om het daar te vragen, maar daar wist ook niemand iets van het kind, hoe kan dit nu ????? pas wanneer we de vroedvrouw van de nacht zagen wisten we wat er met het kindje gebeurd was, ze was die nacht nog op verloskamer gestorven, zo jammer, maar misschien beter voor het kindje want het zal sowieso veel hersenschade gehad hebben. De rest van de dag verliep zeer rustig we deden beiden nog een bevalling.
Vandaag begon onze dag rustig en aangenaam om in te werken. We deden beiden een mooie bevalling. Ik was bij een vrouw wat aan het helpen haar weeën op te vangen en alles klaarzetten voor de bevalling wanneer Julie riep. Ik ging kijken er ze was bezig met een bevalling dus ik ging snel helpen om de baby op te vangen. De baby had een zeer slechte kleur en deed niks, nee niet weer! We hebben de baby snel afgenaveld en hebben er alles aan gedaan om het kind te redden, maar soms is alles niet genoeg! Het kind heeft nooit een hartritme gehad of geademd dus we twijfelen er sterk aan of het kind al niet dood was toen het geboren werd. Het is zeer pijnlijk te moete zeggen tegen elkaar oke we stoppen ermee het heeft geen zin we moeten dit kind laten gaan. We waren er alle twee kapot van. De manier hoe de vroedvrouw de mama inlichtte over het overlijden van haar kind kan ik niet beschrijven en zet ik liever niet op papier. Weer zo een zware dag dan krijg je wel even een slag in het gezicht en moet je jezelf terug oprapen om verder te kunnen gaan. Onszelf terug wat moed ingepraat zijn we terug naar dienst gekeerd, daar was de rust gaan liggen. We hadden nog een mama met eclampsie die begon te stuipen, de vroedvrouwen reageerden hier gelukkig snel en goed op. Als het goed is mag het ook gezegd worden e !
zo dit waren weer enkele dagen op de Labour ward in Dar Es Salaam. Een hele boterham, maar we leren er heel veel bij en genieten van de mooie momenten!
Groetjes
Dana